Gerçekten "yağmur sapığı" olduğumu anladım.Bir insan yağmur sesini duyduğunda gülümser ve inanılmaz bir heyecana kapılır mı?Umarım bunlar normaldir çünkü gerçekten yağmur kokusu,yağmurun sesini duyduğumda,hissettiğimde bunları yaşıyorum.Küçükken kış ya da sonbahar mevsiminde yağmur yağsın diye dua ederdim (aslında her mevsim) arkasından elektrikler kesilsin diye dua ederdim çünkü bilirdim ki o zaman ailem,tüm sevdiklerimle iç içe o bol kahkaha seslerinin paylaşıldığı ortamda olurdum.Anılar,hikayeler,masallar... hayata dair ne var ise anlatılır,paylaşılırdı.Mumun duvara yansımasıyla abimle o ufacık ellerimizle yeni yeni şekiller çıkartırdık.Sanırım "yağmur" kelimesi aklıma geldiğinde direk bu özlem dolu anılarımı hatırladığım için hep yağmurun kokusunu,serinliği,sesini duymak istiyorum.Az önce o büyük şimşek sayesinde elektrikler kesildi ve şuanda acaba ne yapsam diye düşündüğüm anda not defterine aklıma gelenleri yazayım hareketiyle ,direk laptopa yapıştım "umarım şarjı vardır" diyerek.Şuan içimde o kadar çok düşünde,duygu var ki.Hatta hepsini bir düşünmekten ne düşüneceğimi,ne hissedeceğimi bilmez oldu.İşte yağmur beni böyle yapıyor.Sanırım gittiçe yanlız kaldığımı düşündüğümden sürekli yağmur yağmasını istiyorum ki o eski ve derin anılarıma tekrar kavuşmak için.Zaman geçtikçe gerçekten daha iyi anlaşılıyor "eskinin" önemi.Bunu söyleyeceğimi hiç sanmazdım en azından daha bu yaşta.
Hah! Elektrikler geldi ve ben yine eskilerimden çıkıp günümüze geri döndüm önce laptopu şarja taktım sonra internetin hapsolmuşluğuna kendimi kaptırmaya başladım.Şimdi sadece klavyemin tuşları ve yağmurun arkasında bıraktığı o ıslak ses var.
Pembe dizi kıvamında yazdım sanırsam azıcık kendime portakal kabuğundan ödül veriyorum .
